Nedir bu kavga, sevgi denen sihirli bir değnek varken.

Gün geçmeye hergün ayrı bir vaka, tahammülsüzlüklerin, sabırsızlıkların getirdiği pişmanlıklar halkası. Ya sonrası?

Hadiseler, geri dönülmez facialar ya da  en iyi ihtimalle gönül kırgınlıkları.

Ne demis şair, ‘’Gönül Çalabın tahtı, Çalab gönüle baktı.’’ Gönül kıranın abdesti tutmaz, namazı olmaz imiş. Öyleyse gelin dostlar önce kendimizi düzeltelim. Başkasında kusur arayan kendinde kusur görmezmiş.

Bir filmde geçer; adam hergün karşı komşusunun camına bakar ve kendince söylenir; insan birgün olsun silmez mi su camları ne pis insanlar var diye. Ama gelin görün ki kusur komşularında değil gözlüklerinin camındadır, dolayısıyla kendindedir, Onu dahi kendisini uyaran arkadaşından öğrenir. Hatalarımızı yüzümüze söyleyebilecek bir dost edinelim.

Bu dost bizim aynamız olsun, hep hakikati göstersin. Gelelim sevgi tohumu atmaya.  Bugün gidelim eşimize, dostumuza komşumuza, kardeşimize ve hic, yoktan yere tebessüm edelim, iki çift tatlı kelam edelim; bugün başka bir güzelsin, ya da iyiki varsın, iyiki sen benim eşimsin vs. diyelim ve sonuçları hep beraber görelim ve göreceksiniz ki paylaşıldıkça çoğulan bu tohum gönül dünyamızı da genişletecektir.