ARTIK KİMSE YUTMUYOR!

Bir dönem işe yarıyordu.

Bir paylaşım, birkaç kelime, biraz “maneviyat” süsü…

Ve her şey örtülüyordu.

Ama artık olmuyor.

Türk milleti eskisi gibi saf değil.

Gördüğünü görüyor, okuduğunu anlıyor, zamanlamayı fark ediyor.

Ne zaman “dindar” olunuyor, ne zaman “masumiyet” hatırlanıyor, ne zaman gözler dolu emoji devreye giriyor… Hepsi kayda geçiyor.

Bir hata yapılır, ardından sessizlik olur.

Sonra bir anda kutsal referanslar, semboller, paylaşımlar…

Sanki birkaç kelimeyle hafıza sıfırlanacak.

Oysa olmuyor.

Çünkü samimiyet rol değil, refleks değildir.

İnsan sıkışınca hatırlanan bir aksesuar hiç değildir.

Toplum artık şunu ayırt edebiliyor:

İnanç başka,

inancı kalkan gibi kullanmak başka.

Ve itiraf edelim;

daha birkaç gün önce bambaşka bir hayat tarzını vitrine koyanların, kriz anında “manevi” maskeye bürünmesi komik duruyor.

Hem de çok.

Bu ülkenin insanı inanca saygılıdır.

Ama aklıyla alay edilmesine tahammülü yoktur.

Dini, vicdanı, kutsalı PR çalışmasına dönüştürenleri de artık alkışlamıyor.

Kısacası:

Bu numaralar eskide kaldı.

Rol yapmayı bırakın.

Çünkü seyirci artık uyanık.