Bir halkın sessizce yok edilişi...

Bu dünyada herkesin eşit şartlarda, barış içinde yaşama hakkı var. Bunu sadece uluslararası sözleşmeler, anayasalar ya da Birleşmiş Milletler belgeleri söylemiyor. Bunu insanlık onuru söylüyor. Vicdan söylüyor. Kalp söylüyor. Ama bugün Gazze’de, bu en temel hak yok sayılıyor.

Her sabah uyandığımızda telefonlarımızdan okuduğumuz haberlerde, Filistin’de bombalanan bir ev, yıkılmış bir okul, acil yardım isteyen bir hastane görüyoruz.

Ama ne yazık ki bu manzaralar sıradanlaştı. Yıkımın sıradanlaştığı bir dünyada insanlık ne kadar yaşıyor, bunu sorgulamak gerek.

Gazze’de bir lokma ekmeğe muhtaç kalan insanlar, bir yudum su için kuyruğa giren çocuklar, bir çadırın içinde hayatta kalmaya çalışan anneler var.

Üstelik bütün bu yaşananlar artık sadece savaş değil; adı konulmamış bir soykırımdır bu. Sefalet, yoksulluk, kuşatma ve sistematik şiddet bir halkın geleceğini karartıyor.

Ve bebekler…

En çok onlar can yakıyor. Yeni doğmuş, henüz dünyayı tanımamış bebeklerin, oksijen tüpü bulunamadığı için son nefesini verdiği bir coğrafyada yaşıyoruz.

Bebeklerin kefen yerine bezlere sarıldığı, morglarda yer kalmadığı için buzdolabına konulduğu bir vahşetin ortasındayız.

Hepimiz yeryüzüne eşit doğduk. Hiçbirimiz hangi milletten, dinden, ülkeden olacağımıza karar vererek gelmedik.

Ama bu dünyada kimileri gökdelenlerin tepesinde lüks kahveler yudumlarken, kimileri harabeler arasında molozların altından kardeşini çıkarıyor. Bu eşitsizlik değil sadece; bu zulümdür.

Gazze’de yaşanan sadece bir coğrafyanın sorunu değil. Bu, insanlığın sorunudur. Çünkü insanlık ya hep birlikte var olur ya da hep birlikte çöker. Sessiz kalan her ülke, susan her lider, görmezden gelen her kurum, yaşanan katliamın ortağıdır.

Bugün Gazze için konuşmayanlar, yarın adaletsizlik kendi kapılarını çaldığında konuşacak mecali bulamayacaklar. Çünkü zulme sessiz kalan, zalimden farksızdır.

Ve unutmayalım: Barış, vicdanı olan herkesin sorumluluğudur.