Hayatın kendisi bir yarış değil!

Modern dünya bizden hep daha hızlı, daha üretken, daha rekabetçi olmamızı bekliyor. Sabah gözümüzü açtığımız anda bildirimlerle karşılaşıyor, akşam başımızı yastığa koyana dek gündemin, işlerin, hedeflerin içinde koşturuyoruz.

Bu hızın ortasında “yavaşlamak” artık bir tembellik değil, bir zorunluluk haline geldi. Çünkü hız, bizi verimli kılmak yerine tüketmeye başladı.

Hiç fark ettiniz mi? Tatile çıktığınızda ya da telefonunuzu bir süreliğine kapattığınızda zihniniz nasıl hafifliyor? İşte bu his aslında bize şunu söylüyor:

İnsan beyni, sürekli bilgi bombardımanına maruz kalacak şekilde tasarlanmamış. Ruhumuz, her gün beş farklı gündem maddesini, on farklı karar anını, yirmi farklı ekranı kaldırmak zorunda değil. Biz “hız” adına ruhumuzu yavaş yavaş ezdik.

Buna rağmen, yavaşlamaktan korkuyoruz. Çünkü durduğumuzda sanki "geride kalacakmışız" gibi hissediyoruz.

Halbuki bazı şeyleri kaçırmak, her şeyi yakalamaya çalışmaktan daha sağlıklı. Hayatın kendisi bir yarış değil. Bu, bir deneyim meselesi. Tadını çıkarmamız gereken bir süreç.

Sosyal medya çağında, “an”ı yaşamak yerine “anı” kaydetmeye çalışıyoruz. Oysa anı yaşamak için bazen sadece durmak yeterlidir.

Bir bardak çayı camın kenarında yudumlamak, bir kitabın satırlarında kaybolmak, telefon sesi duymadan yürümek... Bunlar artık lüks değil. Bunlar, hayatta kalmak için gerekli küçük direnç eylemleridir.

Yavaşlamak, geri kalmak değil. Kendini duymaktır. Dış dünyanın gürültüsünü susturup, iç sesine kulak verebilmektir. Modern dünyanın çılgın ritminde hız bir tercih olabilir ama yavaşlamak artık bir ihtiyaç. Ve bu ihtiyacı karşılamak da bir cesaret işi. Cesaretin var mı?

“Yavaşlamak, sadece durmak değil; kendini yeniden hatırlamaktır.”